رابطه میان فلج مغزی و اختلال اوتیسم

رابطه میان فلج مغزی و اختلال اوتیسم، موضوعی است که در سال‌های اخیر توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. هر دو این شرایط بر عملکرد مغز تأثیر می‌گذارند، اما به شیوه‌ای متفاوت بروز می‌کنند؛ فلج مغزی بیشتر بر کنترل حرکتی اثر دارد، در حالی که اوتیسم تعاملات اجتماعی، زبان و رفتار را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با این حال، در برخی کودکان، این دو اختلال هم‌زمان دیده می‌شوند که بررسی ارتباط آن‌ها می‌تواند به درک بهتر و ارائه راهکارهای درمانی مؤثرتر کمک کند.

آیا فلج مغزی و اوتیسم به هم مرتبط هستند؟

به طور منطقی و به صورت علمی هیچ مدرکی بر این قضیه وجود نداره که اگر کودکی دچار اختلال فلج مغزی بشه این رابطه مستقیمی با ایجاد اختلال اوتیسم وجود دارد. در واقع اختلال اوتیسم و اختلال فلج مغزی دو طیف مجزا هستند که ممکنه بر اثر اتفاق و حالا اقبال و شانس یک فرد هر دو در کنار هم قرار بگیرند. یعنی کودکی بوده که استعداد ابتلا به اختلال اوتیسم را داشته ولی متاسفانه در حین تولد یا قبل و بعد از تولد دچار آسیب مغزی هم شده و مبتلا به فلج مغزی هم شده است.

به طور تجربی بسیار مشاهده کردیم که بعضاً اختلال فلج مغزی یک اختلال ژنتیکی یا یک اختلال دیگه اضافه شده و این مورد کاملاً مستقلاً و تصادفی بوده و به هیچ عنوان ارتباطی بین اختلال فلج مغزی و اختلالات دیگه به صورت مستقیم وجود نداره. لذا از این جهت و از این توصیف میشه گفت که بین اختلال فلج مغزی و اختلال طیف اوتیسم ارتباط مستقیمی وجود نداره و این احتمال وجود داره که یک کودک با اختلال اوتیسم به فلج مغزی هم مبتلا بشه. 

کما اینکه در تجربیات ما بوده مواردی مثل اختلال سندروم دان که بر اثر تصادف زایمانی یعنی بر اثر اتفاقات زایمانی مورد مبتلا به فلج مغزی هم شده است.

تفاوت‌های فلج مغزی و اوتیسم

فلج مغزی، اختلالی است که در اثر آسیب به مغز در دوران جنینی، حین تولد یا اوایل کودکی ایجاد می‌شود. این آسیب، که می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی مانند کمبود اکسیژن، عفونت یا ضربه باشد، بر کنترل حرکات و هماهنگی عضلات تاثیر می‌گذارد. فلج مغزی یک بیماری پیشرونده نیست، اما تاثیرات آن می‌تواند در طول زندگی فرد باقی بماند.

اوتیسم، که به عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال عصبی-رشدی پیچیده است که بر ارتباطات اجتماعی، تعاملات و رفتارهای فرد تاثیر می‌گذارد. این اختلال معمولاً در اوایل کودکی تشخیص داده می‌شود و طیف گسترده‌ای از علائم و شدت را شامل می‌شود. اوتیسم یک بیماری واحد نیست، بلکه مجموعه‌ای از شرایط مرتبط است که هر کدام ویژگی‌های منحصر به فرد خود را دارند.

درمان اوتیسم با توجه به وجود اختلال فلج مغزی

مداخلات زودهنگام، به ویژه در سه سال اول زندگی، نقش حیاتی در بهبود عملکرد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) ایفا می‌کند. کاردرمانی، به عنوان یکی از ارکان اصلی این مداخلات، با هدف ارتقای مهارت‌های حرکتی، ارتباطی و اجتماعی، به کودکان کمک می‌کند تا در فعالیت‌های روزمره و تعامل با محیط پیرامون خود مستقل‌تر عمل کنند. 

علاوه بر کاردرمانی، رویکردهای درمانی دیگری نظیر رفتاردرمانی، ارتباط تقویتی، مداخلات تغذیه‌ای، دارو درمانی، مکمل‌های دارویی و طب جایگزین نیز می‌توانند در مدیریت علائم ASD مؤثر واقع شوند.

جمع بندی رابطه میان فلج مغزی و اختلال اوتیسم

به طور کلی، هیچ مدرک قوی وجود ندارد که نشان دهد ابتلا به فلج مغزی به طور مستقیم باعث بروز اختلال اوتیسم می‌شود. این دو اختلال در واقع دو طیف مجزا هستند که ممکن است به‌طور تصادفی در یک کودک مشاهده شوند. در برخی موارد، کودکانی که دچار آسیب‌های مغزی حین تولد یا پس از آن می‌شوند، ممکن است به فلج مغزی مبتلا شده و در عین حال استعداد ابتلا به اختلال اوتیسم را نیز داشته باشند. بنابراین، این احتمال وجود دارد که این دو اختلال به‌طور همزمان در فردی بروز یابند، اما این ارتباط به‌طور مستقیم و علمی اثبات نشده است.